NAMASZCZENIE CHORYCH

Sakrament namaszczenia chorych – udzielany według potrzeb – w sytuacji niebezpieczeństwa śmierci o każdej porze dnia i nocy

Sakrament namaszczenia chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia.
Jest to sakrament, który daje nam specjalną łaskę cierpienia, łaskę chrześcijańskiego przyjmowania i przeżywania choroby. Dlatego nie bójmy się tego sakramentu! Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Odrzućmy fałszywe myślenie i odczucia związane z namaszczeniem chorych. Nie łączmy tego sakramentu ze śmiercią! Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest zgładzenie grzechów (połączony z sakramentem pokuty) oraz łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwa starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża. Jest ono ostanie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To namaszczenie przypomina nam koniec naszego ziemskiego życia i zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca.

Dla kogo jest przeznaczony:
– dla chorych,
– dla osób w podeszłym wieku,
– dla osób, którym zagraża niebezpieczeństwo śmierci (np. choroba, zbliżająca się ciężka operacja)

Sakrament chorych można przyjąć wiele razy w ciągu swojego życia.

Sakrament jest udzielany 11.02 (Światowy Dzień Chorych – Święto NMP z Lourdes) oraz zawsze na życzenie wiernego.
Co należy przygotować na przybycie kapłana do domu chorego?
– stolik, na nim krzyż,
– obok zapalona świeca,
– spodeczek, na nim nieco waty lub chleba,
– woda święcona,
– szklanka z wodą i łyżka,
– ręcznik.
Pamiętajmy o godnym przyjmowaniu sakramentu. Domownicy wraz z kapłanem i chorym wspólnie się modlą. Nie czekajmy do ostatniej chwili. Tutaj chodzi o wieczność!

Gdy chory jest w szpitalu  rodzina troszczy się o sprowadzenie  kapelana,  który umocni chorego  sakramentami  św.  w tym ważnym i trudnym  momencie jego życia . Kapelan da rodzinie obrazek z przyjętymi sakramentami . Rodzina w tym czasie . Rodzina  chorego w tym czasie  intensywnie  modli się  najlepiej  zamawiając Mszę  św. i w pełni w niej uczestniczy .